Ik kom op Facebook een link naar de documentaire Petite Fille tegen. Eronder staan veel reacties over hoe mooi de documentaire over het meisje met genderdysforie is. Er is ook veel onbegrip. Er wordt meerdere keren geopperd dat de ouders dit het kind hebben aangepraat. Want hoe kan zo een jong kind dat nou weten. En waarom zijn de ouders erin mee gegaan? Als ze dat niet hadden gedaan, was het vast niet zo gelopen.
Het is geen prettig commentaar, maar toch begrijp ik de vragen en twijfels wel. Ik kan die vragen beantwoorden want door haar autisme dacht mijn kind dat het in de toegewezen genderrol moest blijven met vreselijke gevolgen.
Schuld en keuze
Mensen die niet veel van genderdysforie weten stellen vaak vragen als: Waarom werk je er als ouder aan mee? Waarom laat je het kind die kleding dragen? Ze denken dat als je er niet aan meewerkt je kind vanzelf wel ophoudt met die onzin.
Dit zou betekenen dat er sprake is van schuld en keuze. Het is de schuld van de ouders omdat ze er aan meewerken of het is de schuld van het kind dat het zich anders gedraagt. Het suggereert ook dat zowel de ouders als het kind een keuze hebben.
Geen keuze
Net zoals je er niet voor kiest om depressief te worden of autistisch te zijn, kies je er ook niet voor om genderdysfoor te worden. Waarom zou je. Het betekent een moeilijk leven. Een leven waarin je moet kiezen tussen geheimhouden of ongevraagd commentaar voor lief nemen. Dat je een heel traject door moet om te worden wie je bent. Voor sommige transgenders betekent het een levenlang opvallen en ongewenste aandacht krijgen. Waarom zou je daar voor kiezen?
Geen schuld
Dat geeft ook al aan dat er geen schuld bij de ouders ligt. Als het niet goed gaat met hun kind is het eerste wat alle ouders doen is zich afvragen wat ze anders hadden moeten doen en of ze schuld hebben aan de situatie. Er is ondertussen genoeg onderzoek gedaan om te weten dat we als ouders niets kunnen doen om genderdysforie te voorkomen. We kunnen het alleen accepteren. Dus de meeste ouders doen hetzelfde als ik heb gedaan. Ons kind bijstaan en zo snel mogelijk een professional zoeken die er verstand van heeft zodat ons kind hulp krijgt.
Waarom blijven mensen dan toch beschuldigende vragen stellen. Dit soort vragen komt voort uit angst. Ze willen graag dat er een reden of een schuldige is. Want als er geen reden of schuldige is, betekent het dat het iedereen kan overkomen. Dus geloven ze liever dat je er invloed op uit kind oefenen door het kind te dwingen een leven te leiden die bij hun biologische gender past.
Gevolgen ontkenning
Als je genderdysforie bij je kind of bij jezelf ontkent, heeft dat verschrikkelijke gevolgen. Mijn dochter dacht door haar autisme dat iedereen om haar heen gelijk had en zij ongelijk. Ik herinner me dat ze me vaak vroeg: ‘Ik ben een jongen hè mama?’ Wat ik bevestigde. Wist ik veel. Met veel pijn en moeite is het haar gelukt zich aan dit beeld aan te blijven passen tot ze in de pubertijd kwam. Ze werd psychotisch, depressief en wilde een eind aan haar leven maken. Dit alles bleek het gevolg van jaren iemand proberen te zijn die ze niet was. Er was een traject van 7 jaar nodig om haar eindelijk te laten worden wie ze is.
Uitleg
Dus als je tegen onbegrip voor genderdysforie loopt en mensen nare vragen stellen is de keuze wat je ermee doet aan jou. Je weet nu dat deze vragen vaak voort komen uit angst. De enige manier om angst en onbegrip minder te maken is uitleg geven. Dit weet mijn dochter en dat is precies wat ik mateloos in haar bewonder. Dat ze altijd geduldig uitleg geeft en zonder ergernis de letterlijk lulligste vragen beantwoord.
Help mee, het hoeft je geen cent te kosten.
Bronnen:
Boek: Transgenderzorg Guy T’Sjoen
