Toen je ongeveer vijf jaar oud was, bleef je me vragen: “Ik ben een jongen, ik ben een jongen, ik ben een jongen, toch”?
Ik dacht er niet veel over na. Maar ik herinner me nog steeds dat je het me keer op keer vroeg. Ik blijf mezelf afvragen of ik er meer aandacht aan had moeten besteden, had ik het kunnen weten? Had ik je de pijn en het lijden kunnen besparen die je ervoer tot je er op je zestiende niet meer tegen kon.
Je pijn
Je had toen zoveel pijn dat je psychotisch werd. Ik denk dat een van de moeilijkste dingen die je ooit hebt gedaan, was me vertellen dat je een meisje bent. Je herinnert je nog steeds de schok waarin ik verkeerde. Ik heb je uitgelegd waarom ik in shock was. Ik kon alleen het moeilijke pad voor ons zien. Het duurde even voordat ik besefte dat het jouw weg was om te gaan, niet de mijne.
Je pad
Toen ik besefte dat het niet om mij ging, kon ik een stap achteruit doen en je helpen. Ik had geen idee wat genderdysforie was, dus nam ik je mee naar mensen die het wel wisten en stelde mijn vertrouwen in hen. Jij vertrouwde ze helemaal niet. Maar je vertrouwde mij. Dus je hebt drie jaar sessies met een psycholoog doorstaan om ze ervan te overtuigen dat je een meisje bent. Ongeveer halverwege deze sessies droeg ik mijn collega’s op om me te meppen als ik hij zei. Zodat ik je niet hij of hem zou noemen, maar de haar die je bent. De enige keer dat ik in de war raak is wanneer ik iemand vertel over toen je jong was. Dan ga ik van hem naar zij en raakt mijn publiek helemaal in de war. Soms geef ik ze een verklaring en soms doe ik dat niet.
Je recht
En toen op een dag stapte je uit je angst en ellende. Een scholier bij de bushalte zei tegen je: “Jij bent zeker een homo”. Je lachte hem uit en zei tegen hem: “Je bent zeker een scholier”. Het was een keerpunt. Je begon de psycholoog en de psychiater meer te vertrouwen. Toen werd je 20 en kreeg je eindelijk de felbegeerde hormoononderdrukkers. Ze wilden weten hoe je er op zou reageren. Nou, gewoon geweldig en na een jaar van hormoononderdrukkers en je leven als het meisje dat je bent, ga je vandaag naar de endocrinoloog voor je eerste hormoonrecept. Ik vraag je of je nerveus bent. Jij zegt: “Nee, ik heb het gevoel dat ik er recht op heb”. Ja kind, dat heb je zeker. Je lacht me uit omdat ik er emotioneler over ben dan jij.
Jezelf
Oké, het was geen wandeling in het park, maar het was zeker niet het moeilijke pad dat ik me had voorgesteld toen je het me vertelde. Ik heb veel geleerd, ik heb de meest fantastische mensen ontmoet en we hadden veel plezier. En jij mijn prachtige dochter, jij werd steeds meer jezelf…
